Zal het dan toch...

Na bijna een jaar van geen bezichtigingen in onze woning kwam er een telefoontje van de makelaar. Het is weer zover. Ik heb een bezichtiging voor jullie over 2 dagen. Oke leuk en spannend. Echt heel spannend vind ik het allang niet meer, na vele bezichtigingen zijn we een stuk voorzichtiger geworden en is de hoop nihil. Toch zette we ons beste beentje voor. Ruimde het huis van boven tot beneden op. Alles werd gepoetst en gesopt. Manlief ontdeed de voortuin van onkruid en lapte de ramen. En door mijn stunt van een paar weken terug om het halletje te gaan schilderen was de eerste indruk echt goed! Alles zag er netjes en fris uit.

Omdat ik al een afspraak had staan voor mijn project verliet ik het huis als eerste. Tot over een paar uur! Manlief had de taak om zich de komende tijd te gaan vermaken samen met de kinderen en de hond. De hond dient niet in de woning aanwezig te zijn omdat dit kopers kan afschrikken dus zo mogelijk graag de hond elders onder te brengen tijdens bezichtigingen. Deze keer was het dus mogelijk. We hebben haar ook wel eens in de Bench in de schuur gezet. Terwijl wij bij de buren in huis afwachten tot de kijkers weer weg waren. Toen kon ze niet mee i.v.m. de aanwezige dieren van de buren. Maar goed dat terzijde.

De mensen die kwamen kijken waren erg enthousiast over de woning. De woning is goed onderhouden. En ze vonden het huis heerlijk licht en ruim. (Precies de punten waardoor ik ook op ons paleisje was gevallen). Manlief kreeg al snel een telefoontje van de makelaar dat hij weer naar binnen mocht en dat hij een positief gevoel had over deze bezichtiging. Dit zegt echter niet erg veel omdat hij dit ook bij bijna elke voorgaande kijker had gezegd. Afwachten dus.

Al snel had manlief de makelaar weer aan de telefoon hij vertelde dat ze een bod hadden gedaan van 145.000 euro. Een heel stuk onder de vraagprijs. Manlief liet weten dat hij daar niet mee akkoord ging maar nog met mij zou overleggen over hoe en wat en dat hij later terug zou bellen. Op het moment dat ik terug kwam van mijn afspraak kon ik het niet goed bevatten. Nu al een bod? Ow 145. ja dat is wel erg laag. Wat nou als we zeggen 155 niet meer en niet minder. Dit is onze prijs. Na heel wat wikken en wegen belde manlief de makelaar terug met ons voorstel. Dit bod vond de makelaar eigenlijk te hoog. Toch zette we door tegen het advies van de makelaar in. Hij gaf ons eenmalige tegen bod door aan de kopers en toen begon het wachten.

Omdat wij op dat moment geen idee hadden wat onze mogelijkheden waren hebben we gelijk een afspraak gemaakt met onze financieel adviseur om alles weer door te laten rekenen en te kijken wat onze opties zouden zijn. De volgende dag konden we daar al terecht op het moment dat de kinderen op de peuterspeelzaal waren hoe fijn is dat, geen geregel met oppas.  Het zag er allemaal prima uit. Door onze aflossingen van de afgelopen 1,5 jaar was er zelfs iets meer onderhandelingsruimte ontstaan dus als het om een klein bedrag zou gaan zouden we nog iets tegemoet kunnen komen. Daardoor zou onze restschuld wel weer groter worden maar goed Dat verlies wilde we dan ook nog wel pakken. De verkoop was immers zo dicht bij! Manlief belde de makelaar met het nieuws dat mocht het echt nodig zijn er nog een kleine speling in de prijs zat maar dat we eigenlijk die 155 echt als bodem prijs hanteren.

Inmiddels was het tijd om de kinderen weer van de peuterspeelzaal te halen. Ik ging nog even snel naar de supermarkt voor knakworstjes en brood. Eenmaal weer thuis bleek dat de makelaar weer gebeld had en dat ons tegenbod geaccepteerd was. joepie! Best reden voor een feestje dus smikkelde de kinderen van de knakworstjes ( koemelkvrije variant) en gingen daarna heerlijk slapen. Beide uitgeteld van het spelen op de peuterspeelzaal. En zo zaten wij even later vol ongeloof op de bank. Heerlijk met een bak koffie ons zelf afvragend. Zal het dan toch......